عبارت 'لباس شنا یک تکه ' بیشتر برای توصیف نوعی از مایو استفاده می شود که عمدتا توسط زنان و دختران هنگام شنا در اقیانوس یا استخر، بازی واترپلو یا شرکت در سایر فعالیت های خارج از منزل مانند آفتاب گرفتن استفاده می شود. مایوهای یک تکه امروزی اغلب پوشش‌های تنگ برای تنه هستند، در حالی که برخی از مدل‌ها قسمت بالایی سینه یا پشت را نشان می‌دهند.
قبل از دو تکه و متعاقباً بیکینی مد شد، تقریباً تمام لباس‌های شنای زنانه و مردانه حداقل تنه پوشنده را کاملاً پوشانده بود.این مایو یک تکه با وجود محبوبیت روزافزون بیکینی از دهه 1960، امروزه در سواحل پوشیده می شود.
مایو یک تکه فعلی برای اولین بار در اواسط قرن بیستم ظاهر شد، در زمانی که مد معمولا به عنوان maillot نامیده می شد.آنت کلرمن، شناگر استرالیایی، با محبوبیت این ظاهر شناخته می شود.در سال 1907، او به دلیل قرار گرفتن در معرض نامناسب در یکی از سواحل بوستون دستگیر شد، زیرا لباس شنای او که از انگلستان وارد کرده بود و مدلسازی شده بود. لباس‌های شنای مردانه آن دوران، دست‌ها، پاها و گردن او را آشکار می‌کرد.اعتراض گسترده عمومی در مورد دستگیری، پذیرش این سبک را افزایش داد.این لباس‌های شنا توسط کلرمن تبلیغ شد که به این طرح لقب «آنت کلرمن» داد. تا سال 1910، در میان کشورهای دیگر، مایو یک تکه به مایو استاندارد زنان در بخش‌هایی از اروپا تبدیل شد.همچنین این لباس شناخته شده برای شنای زنان در بازی های المپیک تابستانی 1912 بود، اولین باری که زنان در مسابقات ورزشی شرکت کردند.
به گفته هارپرز بازار که در ژوئن 1920 از آن ستایش کرد، لباس شنا آنت کلرمن با زیبایی بی بدیل و جسورانه ای از تناسب مشخص شده است که همیشه صیقلی می ماند. در سال بعد، در ژوئن 1921، خانم‌هایی که در مسابقات زیبایی در حالی که لباس شنا می‌پوشیدند، در ایالات متحده شرکت می‌کردند. با این حال، چنین فعالیت‌هایی قابل افتخار نبودند.با اولین مسابقه معاصر 'خانم آمریکا' که در سال 1921 برگزار شد، مسابقات زیبایی اعتبار بیشتری پیدا کرد، حتی اگر مسابقات کمتر قابل قبولی برگزار شود.با این حال، آنت کلرمن موضوع تلاش‌های سانسور در دهه 1920 باقی ماند و هنوز توسط برخی به‌عنوان اعتراض‌آمیزترین طرح لباس شنا شناخته می‌شد.در Esquire v. Walker، مدیر کل پست، تصاویری از لباس شنای کلرمن به عنوان اثبات نجابت حتی در سال 1943 ارائه شد.
در حمام‌ها و چشمه‌های معدنی، در طول دهه‌های 1920 و 1930، مشتریان شروع به تغییر از «در آب گرفتن» به «آفتاب گرفتن» کردند و طرح‌های لباس شنا شروع به افزودن عناصر تزئینی بیشتری به جای عناصر کاربردی کردند.در دهه 1920، از ریون برای ساخت مایوهای خوش فرم استفاده می شد، اما این پارچه مشکلاتی با دوام داشت، به خصوص زمانی که خیس باشد.ژرسی و ابریشم نیز گهگاه مورد استفاده قرار می گرفت.
در دهه 1930، لباس شنای زنانه دارای کناره‌هایی بود که سفت و بریده می‌شد، یقه‌های عقب افتاده بود و دیگر آستین نداشت.در طول دهه 1930، مواد پوشاک جدید، به ویژه لاتکس و نایلون، توسعه یافتند.در نتیجه، لباس‌های شنا به طور فزاینده‌ای بدن را در آغوش می‌گرفت و شامل بند‌های شانه‌ای قابل تنظیم برای برنزه شدن می‌شد.مایو یک تکه هنوز در سواحل جای خود را دارد، اما بیکینی از دهه 1960 محبوبیت بیشتری پیدا کرده است.لباس دو تکه ای که هایم پوشیده است دیگر مد نیست.
